مجله دانشکده دندان‌پزشکی اصفهان
بررسی مقایسه‌ای مقاومت به شکست چینی در بریج‌های چینی- فلز دارای اتصال لحیم و بدون لحیم
نوع مقاله : Original Articles
چکیده
مقدمه: در طول چند دهه اخیر، لحیم کاری کاربردهای متفاوتی در دندان‌پزشکی و به خصوص در پروتزهای دندانی پیدا کرده است. اثر لحیم کاری در اتصال بین چینی و فلز تا کنون کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی استحکام اتصال بین چینی و فلز در نواحی لحیم شده و لحیم نشده در بریج‌های دندانی بود. مواد و روش‌‌ها: در این پژوهش تجربی آزمایشگاهی، 22 فریم بریج چینی- فلز با شرایط یکسان ساخته شد و به دو گروه مساوی تقسیم گردید (11 عدد). نمونه‌های گروه اول پس از جدا شدن از وسط پونتیک، لحیم کاری شدند. در تمام نمونه‌ها چینی گذاری انجام شد. استحکام اتصال در نمونه‌ها در ناحیه وسط پونتیک با استفاده از دستگاه تست یونیورسال با سرعت 1 میلی‌متر در دقیقه مورد آزمایش قرار گرفت تا شکست اتصال چینی به فلز ایجاد شود. میانگین نیروی لازم برای شکستن اتصال در هر نمونه اندازه‌گیری شد و نتایج با استفاده از نرم‌افزار SPSS (ویرایش 5/11) و آزمون t زوج در سطح معنی‌داری 05/0 = α مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌‌ها: میانگین نیروی لازم برای شکستن اتصال چینی در اتصالات لحیم شده برابر 3/62 ± 87/687 نیوتن و در اتصالات لحیم نشده برابر 8/80 ± 14/621 نیوتن به دست آمد و این اختلاف از لحاظ آماری معنی‌دار بود (042/0 = p value). نتیجه‌‌گیری: با در نظر گرفتن محدودیت‌های این مطالعه، لحیم کاری باعث افزایش استحکام اتصال بین چینی و فلز در بریج‌های چینی- فلز شد. با توجه به محدودیت مطالعات انجام شده در این زمینه، نیاز به تحقیقات بیشتر، به ویژه در مورد تأثیر نوع آلیاژ، روش‌های لحیم کاری و مکانیسم‌های اعمال نیرو در استحکام اتصال بین چینی و فلز وجود دارد. کلید واژه‌ها: استحکام اتصال، اتصالات لحیم شده، چینی، بریج‌های دندانی
عنوان مقاله [English]
Porcelain Resistance to Fracture of Soldered and Non-soldered Joints in Fixed Partial Dentures
چکیده [English]
Introduction: Although soldering has been widely used in prosthodontics during recent decades, effects of soldering on bond strength between porcelain and metal has not been studied extensively so far. The purpose of this study was to evaluate fracture resistance of porcelain to soldered and non-soldered joints in fixed partial dentures. Materials and Methods: a total of 22 metal substructures for 3 units of metal ceramic bridges were made under similar conditions. Samples were divided into two groups (n=11). In one group, samples were cut in the middle of the pontic and were soldered. Porcelain was applied on all samples. The fracture resistance in the middle of pontic was tested using universal testing machine at a cross head speed of 1 mm/min until bond failure between porcelain and metal occurred. The average force needed for debonding in each sample was measured. The collected results were then analyzed through T paired-test on a computer using SPSS11.5 (α = 0.05). Results: Average forces required for breaking the bond between porcelain and metal in soldered and non- soldered samples were 687.87 ±62.3 N and 621.14 ± 80.8 N respectively. This difference was statistically significant (P=0.042). Conclusion: Within considering the limitation of this study, soldering seems to increase bond strength between metal and porcelain. Since there have been few studies on this subject so far, it is recommended to more research would be planned on this subject, especially with respect to the effect of alloy type, soldering method and the mechanism of force exerted on bond between porcelain and metal. Key words: Bond strength, Soldered joints, Porcelain, Fixed partial dentures.
)