مجله دانشکده دندان‌پزشکی اصفهان
بررسی مقایسه‌ای اثر دیچ کردن توسط تکنسین‌های لابراتوار با روش استاندارد بر دقت لبه‌ای رستوریشن‌های ریختگی
نوع مقاله : Original Articles
چکیده
مقدمه: تطابق مارژینال رستوریشن‌ها برای موفقیت طولانی مدت آن‌ها ضروری می‌باشد. از آن‌جا که دندان‌پزشکان به طور معمول دیچ دای را به تکنسین لابراتوار محول می‌کنند و دیچ دای می‌تواند تأثیر به‌سزایی در تطابق مارژینال داشته باشد، هدف از پژوهش حاضر مقایسه دیچ کردن دای توسط تکنسین‌های لابراتوار با روش استاندارد بر دقت رستوریشن‌های ریختگی بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی بر روی دندان آکریلی مولر اول سمت چپ فک پایین تراش رستوریشن فلز– سرامیک با خط خاتمه تراش چمفر عمیق انجام شد. 30 کست از مدل تهیه شد که 25 عدد توسط تکنسین‌های لابراتوار شاغل در شهر اصفهان و 5 عدد توسط متخصص پروتز‌های دندانی به روش استاندارد دیچ شد. سپس روی دای‌های دیچ شده کستینگ ساخته شد و اختلاف مارژین عمودی در چهار سطح دندان در دو گروه توسط استریو میکروسکوپ و نیز دوربین دیجیتالی اندازه‌گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون‌های آماری t-test و ANOVA با سطح معنی‌داری 05/0 تحت بررسی آماری قرار گرفت.یافته‌ها: میانگین اختلاف مارژین عمودی همه سطوح در گروه تکنسین‌های لابراتوار و گروه استاندارد به ترتیب 04/318 ± 03/436 و 49/83 ± 17/117 میکرون بود و اختلاف از نظر آماری معنی‌دار بود (001/0 p value <). اما میانگین اختلاف مارژین عمودی سطوح مختلف در گروه استاندارد (95/0 = p value) و گروه تکنسین‌های لابراتوار (58/0 =p value ) از نظر آماری معنی‌دار نبود.نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش دیچ استاندارد توسط دندان‌پزشک از دقت بالاتری برخوردار است. اجرای برنامه‌های آموزشی برای تکنسین‌های لابراتوار جهت دیچ دای و ارجاع موارد مشکوک به دندان‌پزشک ضروری به نظر می‌رسد.کلید واژه‌ها: دندانی، تطابق مارژینال، لابراتوار.
عنوان مقاله [English]
Comparative evaluation of the effect of ditching by laboratory technicians and standard approach on marginal adaptation of cast restorations
چکیده [English]
Introduction: Marginal adaptation of cast restorations is essential for their long-term success. As dentists usually assign ditching of dies to laboratory technicians, and ditching has a significant effect on marginal adaptation, the aim of this study was to compare ditching by laboratory technicians and standard approach on marginal adaptation of cast restoration.Materials and Methods: In this laboratory experimental study a metal-ceramic preparation was carried out on an acrylic left mandibular first molar with a heavy chamfer finish line. Thirty working casts were obtained, 25 of which were ditched by laboratory technicians working in Isfahan and 5 others were ditched by a prosthodontist according to a standard approach. Then, castings were made on the ditched dies and vertical marginal discrepancies were measured in both groups under a stereomicroscope and with the use of a digital camera on four tooth surfaces. Data was analyzed using t-test and ANOVA. Statistical significance was defined at p value < 0.05.Results: Mean vertical marginal discrepancies of all the tooth surfaces were 436.03 ± 318.04 and 117.17 ± 83.49 microns in the laboratory technician and standard groups, respectively, with statistically significant differences between the two groups (p value < 0.0001). However, there were no significant differences between the means of vertical marginal discrepancies in the standard (p value = 0.95) and laboratory technician (p value = 0.58) groups.Conclusion: Based on the results, ditching by dental practitioners is more accurate. It appears provision of educational program for laboratory technicians on ditching dies and referring the questionable cases to dental practitioners are essential. Key words: Dental, Laboratory, Marginal adaptation.
)