نوع مقاله : Original Articles

چکیده

مقدمه: تشخیص افتراقی بالینی صحیح و پی بردن به ماهیت ضایعه در روند درمان موثر است و به تشخیص نهایی ضایعات پاتولوژیک کمک می کند. بدین منظور، انطباق تشخیص های بالینی با تشخیص پاتولوژی ضایعات بافت سخت دهان در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی اصفهان طی سالهای 1367 تا 1390 بررسی شدمواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 2745 ضایعه بافت سخت دهان صورت گرفت. فراوانی همخوانی تشخیص بالینی با پاتولوژی و سن، جنس، محل ضایعه، نمای رادیوگرافی، خوش خیم یا بدخیم بودن ضایعه و ارتباط آن با همخوانی تشخیص بالینی و پاتولوژی انجام شد.اطلاعات به کمک نرم افزار SPSS 20 و آزمون های آماری Kruskal-Wallis و Chi-square مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت.(05/0=α)یافته ها: در میان پرونده های دارای تشخیص بالینی، در 57% موارد تشخیص پاتولوژی با اولین تشخیص بالینی و در 7/5% با دومین تشخیص بالینی یکسان بود. در بین مواردی که تشخیص بالینی وجود داشت بیشترین تشخیص صحیح در کام سخت(2/81%) و در ضایعات خوش خیم(63%) بود و تفاوتی در سن و جنس افراد با تطابق تشخیص دیده نشد. بیشترین  تغییر رادیوگرافی رادیولوسنسی پری آپیکال(6/13%) و کمترین آن ضایعات بدون تغییرات رادیوگرافی بودند(1%>) و رادیولوسنسی منفرد با حدود مشخص بیشترین(9/69%) میزان تشخیص صحیح را داشتنتیجه گیری: در این مطالعه نزدیک به نیمی از پرونده های مورد بررسی فاقد ثبت تشخیص بالینی و بیش از یک سوم پرونده های دارای تشخیص بالینی فاقد ثبت انطباق تشخیص بالینی و پاتولوژی بودند. که خود شناخت ناکافی کلینیسین ها از اهمیت یافته های بالینی و رادیوگرافی، نیاز به آموزش بیشتر در دوران دانشجویی و همچنین برگزاری دوره های بازآموزی با تاکید بیشتر بر شناخت بیماری های دهان خصوصا ضایعات استخوانی را مطرح می کند.کلید واژه ها: پاتولوژی بالینی، رادیوگرافی، نئوپلاسم بافت استخوان

عنوان مقاله [English]

Concordance between clinical and histopathological diagnoses of oral hard tissue lesions in Isfahan over a 24-year period

چکیده [English]

Introduction: Differential diagnosis and understanding the nature of lesions are effective in the treatment process and help reach a final diagnosis of pathological lesions. In this regard, 24-year data of Isfahan Dental School patients’ (1988 to 2011) were assessed and the concordance between clinical and histopathological diagnoses of oral hard tissue lesions was evaluated.Materials and methods: In this descriptive/analytical study, 2745 hard tissue pathology reports were reviewed. The frequencies of concordance between clinical and histopathological diagnoses, age, gender, locations of lesions, radiographic views, and benign and malignant nature of the lesions were reported. Data were analyzed with SPSS 20 using Kruskal-Wallis and chi-squared (α=0.05).Results: In 57% of cases the histopathological diagnosis was consistent with the first clinical diagnosis while in 5.7% of cases histopathological diagnosis was consistent with the second clinical diagnosis. In addition, concordance between clinical and histopathological diagnoses was mostly observed in the hard palate lesions (81.2%) and in benign lesions (63%). There was no clear correlation between the age and sex of the patients and diagnosis concordance. The most significant radiological change observed was periapical radiolucency (13.6%) while the least sign noted was the absence of radiologic changes (1%<). Solitary well-defined radiolucent lesions exhibited the most accurate diagnosis (69.9%).Conclusion: In this study, almost half of the investigated records had no clinical diagnosis while one-third of the records with clinical diagnosis suffered from lack of concordance between clinical and histopathological diagnosis, indicating clinicians’ lack of knowledge about the importance of clinical and radiological surveys. As a consequence, this study suggests more comprehensive educational programs for students and continuous education programs to enhance the clinicians’ understanding about the importance of diagnosis of oral diseases, especially in osseous lesions. Key words: Bone tissue neoplasm, Clinical pathology, Radiography.