نوع مقاله : مقاله‌های پژوهشی

چکیده

مقدمه: در چند دهه اخیر با معرفی فیشورسیلانت‌ها، یک روش کلینیکی موثر جهت پیشگیری از پوسیدگی شیارها در دسترس قرار گرفته است. از آنجایی که مطالعات محدودی در زمینه‌ی فیشورسیلانت هیدروفیل انجام گرفته، این مطالعه با هدف مقایسه‌ی آزمایشگاهی ریزنشت نوعی فیشورسیلانت هیدروفیل با یک فیشور سیلانت متداول در محیط ایزوله و آلوده به بزاق انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی تجربی-آزمایشگاهی،64 دندان مولر سوم کشیده شده‌ی فک پایین که فاقد پوسیدگی، پرکردگی و ترک بودند، انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه‌های اول و دوم توسط فیشورسیلانت متداول Clinpro به ترتیب در محیط ایزوله و آلوده به بزاق، نمونه‌های گروه‌های سوم و چهارم توسط فیشورسیلانت هیدروفیل Smartseal&Loc به ترتیب در محیط ایزوله و محیط آلوده به بزاق تحت درمان قرار گرفتند. پس از انجام ترموسایکلینگ، نمونه‌های هر گروه بصورت جداگانه در محلول فوشین 5/0 درصد قرار گرفتند و سپس بصورت باکولینگوالی برش داده شدند. میزان ریزنشت نمونه‌ها بوسیله‌ی استریومیکروسکوپ با بزرگنمایی 24 برابر مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تحلیل داده‌ها از آزمون کروسکال-والیس و آزمون من-ویتنی استفاده شد ( 05/0=α). یافته‌ها: کمترین میانگین میزان ریزنشت در گروه 1 و بیشترین میانگین میزان ریزنشت در گروه 2 بود. از لحاظ آماری بین میزان ریزنشت گروه‌های 1و 3 (61/0 Pvalue =) و همچنین گروه‌های 2و 4 (84/0Pvalue=) اختلاف معنی‌داری وجود نداشت، در صورتی که بین گروه‌های 1و 2 (001/0P<) و گروه‌های 3و 4 (001/0P<) این اختلاف معنی‌دار بود. نتیجه‌‌گیری: با توجه به محدودیت‌های این مطالعه به نظر نمی‌رسد از نظر ریزنشت کاربرد فیشورسیلانت‌های هیدروفیل ارجحیتی بر فیشورسیلانت‌های هیدروفوب متداول داشته باشد. کلید واژه‌ها: فیشورسیلانت‌ها، بزاق، ریزنشت

عنوان مقاله [English]

In vitro comparison of microleakage of two conventional and hydrophilic fissure sealants in isolated and saliva-contaminated environments

چکیده [English]

Introduction: In recent decades, pit and fissure sealants have been introduced to dentistry as an effective clinical method for prevention of pit and fissure caries. Since only a limited number of studies have been carried out on hydrophilic fissure sealants, this experimental study was undertaken to compare microleakage of a hydrophilic fissure sealant with that of a conventional fissure sealant in vitro in an isolated saliva-contaminated environment. Materials and methods: In this in vitro study, 64 extracted mandibular third molars with no decay, fillings and cracks were selected and divided into 4 groups randomly. The teeth in groups 1 and 2 were treated with Clinpro conventional sealant in isolated and saliva-contaminated environments, respectively. The teeth in groups 3 and 4 were treated with Smartseal & Loc hydrophilic sealant in isolated and saliva-contaminated environments, respectively. After thermocycling, the samples in each group were separately immersed in 0.5% fuchsin solution. Then the samples were sectioned buccolingually. Microleakage was studied under a stereomicroscope at a magnification of ×24. Kruskal-Wallis and Mann-Whitney tests were used for analysis of data (α=0.05). Results: The minimum and maximum microleakage means were observed in groups 1 and 2, respectively. Statistically there was no significant differences in microleakage between groups 1 and 3 (p value = 0.61) and groups 2 and 4 (p value = 0.84), whereas there were significant differences between groups 1 and 2 (p value < 0.001) and groups 3 and 4 (p value < 0.001). Conclusion: Under the limitations of the present study, hydrophilic fissure sealants do not appear to be superior to conventional hydrophobic fissure sealants in relation to microleakage.  Key words: Fissure sealants, Microleakage, Saliva.