نوع مقاله : Original Articles

چکیده

مقدمه: از مشکلات شایع رستوریشن های فلزی سرامیکی از دست رفتن اتصال پرسلن بافلزاست. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر روشهای مختلف آماده سازی سطح آلیاژ بر استحکام باند دو نوع پرسلن به آلیاژ بیس متال است.
مواد و روش ها: در این مطالعة تجربی–آزمایشگاهی، 64 ورقه مومی انتخاب و پس از کستینگ با آلیاژ بیس متال به صورت تصادفی به 8 گروه تقسیم شدند. در هر دسته از چهار روش آماده سازی سطحی جهت باند بهترپرسلن و فلز به صورت تصادفی استفاده شد. پس از آماده سازی سطحی نیمی از نمونه ها با پرسلن سرامکوونیمی دیگر با پرسلن نوریتاکه پرسلن گذاری شدند. نمونه ها مورد آزمایش خمش سه نقطهای قرار گرفت و نیروی مورد نیاز برای شکست هر نمونه ثبت شد.از آزمون های آماری کروسکالوالیس برای مقایسه 4 نوع آماده سازی در دو گروه پرسلن و همچنین من‌ویتنی برای مقایسه دو گروه پرسلنسرامکو و نوریتاکهاستفاده شد. سطح معنی دار 0/05  α=در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: بین میانگین 4 نوع آماده سازی در پرسلن سرامکو تفاوت معنی دار وجود داشت (0/022 = p value). در بین 4 نوع آماده سازی در پرسلن نوریتاکه تفاوت معنی دار وجود داشت (0/012 = p value). بین دو گروه پرسلن تفاوت معنی‌داری وجود نداشت (0/412 = p value).
نتیجه گیری: در این مطالعه انجام مرحله دگاز باعث افزایش و مرحله تمیز نمودن با بخار قبل از مرحله دگاز، باعث کاهش استحکام باند فلز با سرامیک شد. بین استحکام باند دو نوع پرسلن سرامکو و نوریتاکه با آماده سازی‌ متفاوت با آلیاژ بیس متال اختلاف معنی دار مشاهده نشد.
کلید واژه ها : پرسلن دندان، آلیاژهای فلز و سرامیک، استحکام برشی

عنوان مقاله [English]

Evaluation of bond strength of two porcelain types to base metal alloy after different surface treatments

چکیده [English]

Introduction: One of the most common problems in metal ceramic restorations is the loss of porcelain‒metal bond. The aim of this study was to evaluate the bond strength of two porcelain types to base metal alloy after different surface treatments. 
Materials and methods: In this experimental research, 64 wax sheets were selected and after casting with base metal alloy were randomly divided into 8 groups. Surface treatment in each group was randomly accomplished by one of the four different methods to improve metal‒porcelain bonding. After surface treatment, porcelain application was carried out with Ceramco porcelain in half of the samples and Noritake porcelain in the remaining half. All the samples underwent 3-point bending test and the force at failure of each sample was recorded. Kruskal-Wallis test was used to compare 4 surface preparation techniques in the two porcelain groups and Mann-Whitney test was used to compare Ceramco and Noritake porcelains (α=0.05).
Results: There were significant differences between the means of four methods of surface treatment in Ceramco porcelain (p value = 0.022); there were significant differences between the four methods of surface treatment in Noratike porcelain (p value = 0.012). There were no significant differences between the two porcelain group (p value = 0.412).
Conclusion: In this study, degassing increased the metal‒ceramic bond strength and steam- cleaning before degassing decreased it. There were no significant differences in the bond strength of the two types of porcelain with different surface treatments of base metal alloy.
 
Key words: Dental porcelain, Metal ceramic alloys, Shear strength.