مجله دانشکده دندان‌پزشکی اصفهان
بررسی تأثیر سندبلاست و کاربرد پرایمر بر استحکام اتصال آکریل به فریم ورک پلاک تکه‌ای کروم- کبالت با طرح‌های نردبانی و مشبک
نوع مقاله : Original Articles
چکیده
مقدمه: یکی از مشکلات پروتزهای پارسیل متحرک، جدا شدن رزین آکریلی از فریم ورک فلزی می‌باشد. در این راستا عوامل متعددی در اتصال شیمیایی و مکانیکی باند دخیل هستند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر سندبلاست و کاربرد پرایمر بر استحکام اتصال رزین به فریم ورک‌های با طرح نردبانی و مشبک بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، 30 نمونه فریم کروم کبالت نردبانی (A) و 30 نمونه به صورت شبکه‌ای (B) ساخته شد. هر کدام از طرح‌های نردبانی و مشبک به 3 گروه تقسیم گردید. 10 نمونه به عنوان گروه شاهد (A1، B1)، 10 نمونه سندبلاست زده شده (A2، B2) و 10 نمونه علاوه بر سندبلاست به پرایمر نیز آغشته شدند (A3، B3). سپس روی تمام نمونه‌ها آکریل گذاری انجام شد. استحکام اتصال رزین و فلز با دستگاه اینسترون سنجیده و داده‌ها بر حسب نیوتن (N) ثبت شد و با استفاده از آزمون‌های آماری Two-way ANOVA و Tukey مورد بررسی قرار گرفت (05/0 = α). یافته‌ها: بین سه روش آماده‌سازی تفاوت معنی‌داری وجود داشت (001/0 > p value). بین میانگین استحکام در طرح نردبانی (N 24/207 ± 90/758) و مشبک (N 83/216 ± 60/718) تفاوت معنی‌دار نبود (133/0 = p value). میانگین استحکام در روش سندبلاست و پرایمر (N 18/86 ± 38/947) به طور معنی‌داری از روش سندبلاست (N 11/142 ± 50/749) بیشتر (001/0 > p value) و روش سندبلاست به طور معنی‌داری از گروه شاهد (N 09/164 ± 47/539) بیشتر بود (001/0 > p value). سندبلاست به تنهایی باعث افزایش 38 درصدی و روش سندبلاست همراه با پرایمر افزایش 75 درصدی اتصال آکریل به فلز را به همراه داشت. نتیجه‌‌گیری: روش سندبلاست و روش سندبلاست و پرایمر به طور قابل ملاحظه‌ای باعث افزایش استحکام اتصال آکریل به فلز می‌شوند. اعمال سندبلاست به همراه پرایمر باعث ایجاد قوی‌ترین اتصال رزین در هر دو طرح فریم ورک می‌شود. کلید واژه‌ها: پروتز پارسیل متحرک، رزین‌های آکریلی، آلیاژها
عنوان مقاله [English]
Comparison of the effect of sandblasting and use of primer on bond strength of acrylic resin to partial denture cobalt-chromium framework in ladder and mesh design
چکیده [English]
Introduction: One of the complications of removable partial dentures is debonding of the acrylic resin from the cobalt-chromium framework. Several factors are involved in this chemical and physical bond. The aim of this study was to investigate the effect of applying primers and sandblasting on bond strength between the metal and the acrylic resin in mesh and ladder-like frameworks. Materials and Methods: In this in vitro study, 30 frameworks with ladder-like design (A) and 30 frameworks with mesh-like design (B) were fabricated. The mesh-like and ladder-like frameworks were each subdivided into three subgroups: 10 specimens in each subgroup were un-treated as the control group (A1 and B1); 10 specimens were sandblasted (A2 and B2), and 10 were both primed and sandblasted (A3 and B3). Then the acrylic resin base was bonded to metal surfaces and the metal‒resin bond strength was examined by an Instron testing machine and recorded in Newton. Data were analyzed using two-way ANOVA and Tukey test (α = 0.05). Results: There were significant differences between the three preparation techniques (p value < 0.001). There were no significant differences between the mean bond strength values of ladder (785.90 ± 207.24N) and mesh type (718.60 ± 216.83N) frameworks (p value = 0.133). Mean bond strength values of sandblasting and primer (947.38 ± 86.18 N) were significantly higher than those of sandblasting (749.5 ± 142.11 N) (p value < 0.001). Sandblasting resulted in a significantly higher bond strength values compared to the control group (539.47 ± 164.09 N) (p value < 0.001). Sandblasting alone resulted in a 38% increase in bond strength whereas applying primers with sandblasting increased bond strength by 75%. Conclusion: Sandblasting and primer significantly influence resin‒metal bond strength. Subjecting frameworks to a combination of priming and sandblasting produces the highest bond strength. Key words: Acrylic resins, alloys, Removable partial denture
)